تبادل لینک هوشمند 
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
عادت نكردن دوزخيان به عذاب جهنّم
پرسش : آیا دوزخیان پس از مدتی به عذاب عادت می کنند؟ پاسخ اجمالی:
اين پندار كه دوزخیان پس از مدتی به عذاب جهنّم عادت می کنند با هيچ يك از آيات خلود و جاودانگى عذاب سازگار نيست؛ چراكه به تصريح بعضي از آيات قرآن هر زمان پوست هاى تن آنها از بين برود خداوند آنها را به پوست هاي نوينى تبديل مى كند تا عذاب الهى را بچشند! و اصولا تهديد به خلود در آتش، تهديد به عذاب دائم است و اگر مبدّل به نعمت جاودانى گردد ديگر تهديدآميز نيست.
پاسخ تفصیلی:
گاه گفته شده است كه دوزخيان بعد از ورود در آتش دوزخ به اندازه مدتى را كه در دنيا در شرك گذراندند معذّب مى شوند؛ اما بعد از پايان اين مدّت، عذاب هاى دوزخ براى آنها به صورت نعمت در مى آيد! چرا كه با طبيعت آنان هماهنگ مى شود، به گونه اى كه اگر آنها را وارد بهشت كنند ناراحت مى شوند! چرا كه با طبيعت آنان سازگار نيست! آنان از آتشِ دوزخ و نيشِ مارها و عقربها چنان لذّتى مى برند كه بهشتيان از سايه درختانِ بهشتي و حور و قصور و طوبى و كوثر متلذّذ مى شوند، در اين دنيا نيز مى بينيم اگر بلبل از بوى گل مست مى شود بعضى از حشراتِ كثيف از بوى گندِ زباله ها سرمست مى گردند»!(1)
اين پندار كه نقطه مقابل پندار سابق و كاملا متضادّ با آن نيز با هيچ يك از آيات خلود و جاودانگى عذاب سازگار نيست، مخصوصاً در بعضى از آنها تصريح شده است كه هر زمان پوست هاى تنِ آنها از ميان برود خداوند آنها را به پوست هاي نوينى تبديل مى كند تا عذاب الهى را بچشند! و اصولا تهديد به خلود در آتش، تهديد به عذابِ دائم است و اگر مبدّل به نعمت جاودانى گردد تهديدآميز نيست.
اين گونه تفسيرها درباره خلود دليل بر اين است كه گويندگانش بررسى دقيق و حتى بررسى اجمالى روى آيات قرآن نداشته اند، و اگر آيات «قرآن» را با دقّت بخوانيم تضادّ آنها با اين گونه سخنانِ زشت و زننده و بى مأخذ روشن مى شود. به علاوه بايد توجه داشت كه عادت كردنِ انسان به ناراحتى ها حدّ و مرزى دارد، پاره اى از ناراحتى ها ناراحتى هاى جزيى است كه انسان با گذشت زمان به آن خو مى گيرد؛ ولى مثلا هرگاه آبِ بدنِ انسان كم شود از تشنگى رنج مى برد و محال است كسى چنان عادت كند كه بدنِ او نياز به آب نداشته باشد و هرگز تشنه نشود.(2)
گردآوري از كتاب: پيام قرآن، مكارم شيرازى، ناصر، تهيه و تنظيم: جمعى از فضلاء، دار الكتب الاسلامية، تهران، 1386 شمسی، چاپ: نهم، ج 6، ص 498.
مطالعه کتاب: http://mk6.ir/OaYeU
پی نوشت:
(1). اين سخن كه با كمى تلخيص در بالا آورديم در اسفار از «محي الدين عربى» در الفتوحات المكية، ابن عربى، محى الدين، دار صادر، بيروت، بی تا، ج 2، ص 647 نقل شده است (الحكمة المتعالية فى الاسفار العقلية الاربعة، صدر المتألهين، صدر الدين محمد بن ابراهيم الشيرازى، دار احياء التراث، بيروت، 1981 میلادی، چاپ: سوم، ج 9، ص 349).
(2). گردآوري از كتاب: پيام قرآن، مكارم شيرازى، ناصر، تهيه و تنظيم: جمعى از فضلاء، دار الكتب الاسلامية، تهران، 1386 شمسی، چاپ: نهم، ج 6، ص 498.
نظرات شما عزیزان:
